अभिव्यक्ति द्वैमासिकलाई पाँच लघुकथाहरू– शत्रुप्रेम–१,२,३,४ र ५
–नन्दलाल आचार्य
१. शत्रुप्रेम– १
‘केटी रै‘छेस् । प्राणदान भो । भागी हाल् ।’
विपक्षी बन्दुकधारीले भनेका कुरा सुनेर आश्चर्यमा परेकी थिएँ । दोहोरो भिडन्त थामिएको थियो । बमको आवाज र बारुदको गन्ध आउन बन्द भएको थियो । पाखाभरि विपक्षी बन्दुकधारी मात्रै थिए । मेरा माओवादी सहयोद्धाहरूको अत्तोपत्तो थिएन । म घाइते अवस्थामा मृत्युसँग जुध्दै थिएँ ।
हिँड्न खोजेँ । सकिनँ । छिटो भाग् भन्दै थियो । ऊ गम्भीर थियो ।
‘अहिले अरू साथी आए घाइते भन्दैनन् । तेरो सतित्व लुट्न सक्छन् । मरे छाड्दिन्छन् ।
बाँचिरहे गोली ठोकिदिन्छन् । भिडन्तमा मृत्यु भएको छापामार भेटियो भन्ने रिपोर्ट तयार
पार्छन् ।’
उसको कुराले मनमा आँधी चल्यो । विपक्षी बन्दुकधारीहरू घाइते र लास खोज्दै थिए । हिँड्न खोजेँ । घस्रेर अलिक अघि बढेँ । उनीहरूले नै प्रहार गरेको टुइन्च मोर्टारको छर्राले छिद्र बनाएको शरीर मरिकाटे घिस्याउन सकिनँ ।
‘चाँडो भाग् न भन्या । मेरो आँखासामु तेरो क्रन्दन सुन्न सक्तिनँ भन्या ।’
उसको कुरोले मन पग्ल्यो । अघि बढ्न न्वारानदेखिको बल झिकेँ । हार खाएँ ।
तत्कालै भनेकी थिएँ, ‘दाजु्, म अघि बढ्न सक्तिनँ । तागत हरायो । तिम्रा साथीले नभेट्तै मलाई तात्तातो गोली खुवाऊ । म तिम्रो ऋणी हुन्छु ।’
‘तेरो क्रन्दन सुन्न नसक्नेले तेरो मृत्यु कसरी हेर्न सक्छु । त्यो पनि आफ्नै हातले ।’
उसको कुरा सुनेर म मरेतुल्य भएकी थिएँ ।
‘उसो भए एउटा हतियार देऊ न त । म आफैँ काम तमाम गर्छु ।’
उसले टाउको हल्लाएर अस्वीकृत जनायो ।
मैले प्रश्न राखेँ, ‘मलाई किन जोगायौ ?’
मतिर हेर्दै उसले भनेको थियो, ‘तेरो साथीले मलाई र मेरा साथीले तँलाई बाँकी छाडेछन् भने अवश्य हाम्रो भेट हुने छ । त्यसैबेला सप्पै कुरा बताम्ला ।’
२. शत्रुप्रेम–२
‘ए, तिमीहरू त्यो पाटो खोज । म यो पाटो खोज्छु ।’
मतिर आइरहेका साथीहरूलाई उसले अन्यत्रै पठाएको थियो । र, आफूले म भएको पाटो खोज्ने जिम्मा लिएको थियो ।
अरू सिपाहीहरू पनि ‘एस सर’ भन्दै आदेश भुँइमा खस्न नपाईकन बाँचे÷मरेका सिपाहीहरू खोज्दै थिए । चारैतिरका हरिया स्याउलामा रगत लागेको थियो । ठाउँठाउँका झ्यासम्यास समेत रगत लत्पतिएको पोतारोजस्ता थिए ।
ऊ मेरो सम्मुखमा आयो । चिउँडो उचालेर मेरो लत्रिएको टाउको उठायो र हेरिरह्यो । म निकै भयभित भएकी थिएँ । उसले निर्दयी मन बनाउला र ममाथि खनिएला भन्ने अज्ञात भयले गाँज्न थाल्यो । अब मेरो शरीर भोग्ने भयो भन्ने लागेको थियो ।
‘ऊ, ऊ माओवादी’ भन्दै एउटा सिपाही हाम्फाल्दै मतिर आयो । ‘खै, काँ छ ? खै, काँ छ ?’ भन्दै अरू थुप्रैले उसैलाई पछ्याए ।
उसले हत्त न पत्त पानी भरिएको तुम्लेट र केही ट्याब्लेट मतिर फ्याकेर आफू भने सिपाहीहरूलाई छेक्न अघि बढ्यो ।
‘स्टोप, नन्सेन्स’ ऊ गर्जिएको थियो । सबै शान्त भएपछि अर्कै दिशातिर देखाउँदै भनेको थियो, ‘ऊ, ऊ उता गएछ । घाइते छ । निःशस्त्र छ । गोली नहान् पक्री, पक्री ।’
उसले इशारा गरेतिरै सबै दगुरेका थिए । ऊ समेत मलाई छाडेर अन्यत्रै लागेको थियो । म त्यहाँ निकैबेर तेर्सिरहेँ । उसले दिएको पानी पिएपछि केही त्राण आयो । शरीरबाट खुन बग्न बन्द भएको थियो ।
उसले दिएको ओखती एउटा पेनकिलर थियो । अरू दुईटा के थियो, थाहा भएन । मर्न दिए पनि बाँच्न दिए पनि प्रेमले दिएको हो । यस्तै सोच्दै तीनओटै ओखती एकै पटक सुलुत्तै निलेँ र पेटभरि पानी पिएँ ।
झमझम निद्रा लाग्यो । कतिबेरसम्म निदाएँ । पत्तै भएन । बिउँझँदा त शरीरमा पीडा बन्द थियो । तागत भरिएर आएको थियो ।
अघिका सिपाहीहरूको चालचुल कतै थिएन । अज्ञातस्थलतिर पाइला चाल्नु थियो । मसँग अब केही थिएन । मात्रै उसैले दिएको बाँकी आधा दर्जन ट्याब्लेट थिए ।
०००
२०७८–०६–०१ विश्वकर्मा पूजा ।
३. शत्रुप्रेम–३
सकेर हैन वाध्यताले म कम्ब्याट ड्रेसमै जंगलबाट गाउँ पसेकी थिएँ । मान्छे त जंगली थिइनँ तर गाउँलेले जंगली नै ठानेर लखेट्न खोजे ।
‘हजुर, म घाइते छु । भोकी छु । लगाएको वस्त्र च्यातचुत छ । रगतले कटकटिएको छ । साथीहरूबाट बिछोडिएकी छु । मलाई शत्रुबाट जोगाएर सकुसल आफ्नो समूहमा जान दिनुस् ।’ हात जोड्दै मैले प्रार्थना गरेकी थिएँ ।
‘याँ माओवादीलाई पाले सेनाले हामीलाई नै भडखारामा फाल्दिन्छ । हामी तेरो करुण बोलीले पग्लनौँ । बाध्यताको साङ्लोले बेरिएका छौँ । तँ याँबाट गइहाल् त !’
त्यहाँ उपस्थित एक भलाद्मीको बोली सुनेर भित्रैबाट खुन उम्लेर आएको थियो । म निरीह भएर खडा थिएँ । एकएक गर्दै गाउँलेहरू आउँदै हेर्दै जान्थे । त्यहीँ ढुक्कले बसिराख्ने चाहिँ ८÷१० जना मात्र थिए ।
‘तँ घाइते रहिछस् । चाँडै मर्छेस् । बरू त्यो रागे भिरबाट हाम्फाल्दे, नानी । सबैले चयनको सास फेर्न पाउँछन् ।’ एउटी अधबैँसे महिलाले गहभरि आँसु पारेर भनेकी थिइन् ।
‘म भिरबाट हाम्फाल्न बन्दुक भिरेर जंगल पसेकी हैन आमा । बहुलाएर जंगल पस्न वाध्य भएकाहरूलाई गाँस, बास र कपास यही समाजमा दिलाउन हिँडेकी थिएँ । यद्यपि यस्तो हालतमा एक्लो परेँ । एक्लो वृहस्पती झुुटो भन्छन् तर म झुटो छुइनँ, आमा !’
मेरो जवाफ सिद्धिन नपाउँदै एक अधबैँसे दौडेर आए । बाहिर उभिएका मानिसका कानमा केके जाति भने । एकाएक सबै जनाको मलाई हेर्ने नजर बदलियो ।
अघि गइहाल भनेर लखेट्न तम्सने भलाद्मी समेत मेरो सामु नौनी भए । एकाएक गोहीका आँसु झार्दै भन्न थाले, ‘नानी, भित्रै बसौँ न । मनमा कुनै कसरमसर नलिनू है । विपत्मा परेकालाई सहयोग गर्नु हाम्रो सनातनी धर्म हो ।’
उनले नजिक उभिएकाहरूलाई अह्राउँदै थपेका थिए, ‘के हेर्छौ । चाँडो पानी ठीक पार । नयाँ लुगा ल्याइदेओ । दूध तताओ । नानीलाई भोजन गराओ । फटाफट काम गरिहाल ।’
सबै जुटेर क्षणभरमै काम तमाम गरेका थिए । मैले नुहाइधुवाइ सकेर अघाउँजेल तात्तातो खाना खाँदै सोच्न पुगेकी थिएँ, ‘अघि छिछिदुर्दुर् गर्ने गाउँले एकाएक कानेखुशी गर्दै किन मेरो सेवामा जुटेका ?’
०००
२०७८–०६–०२
४. शत्रुप्रेम–४
‘त्यो केटी, महारानी हो र ! हामी सेवामा जुट्नू । कहिले सेनाको सेवा गर्नू त कहिले माओवादीको । कसैले निको मान्ने होइनन् हामीलाई । दाल पिँस्दा घुनझैँ पिसिनुपर्छ नै ।’
बाहिर ठिटोले गरेको गुनासो भित्र ढल्केर म सुनिरहेकी थिएँ । मनको पीडा कम भए पनि शरीरको पीडा बढ्दै थियो । पेनकिलरले केही घण्टा विसेक हुन्यो । पुनः उस्ताको उस्तै ।
नयाँ मान्छे बम्कन्थ्यो । अरूको इसारा र कानेखुशी सुनेपछि सूर्यको ताप पाएको हिउँझैँ विस्तारै पग्लन्थ्यो । म पीडाले छटपटाइरहेकी थिएँ । मेरो सेवामा तीन वटी नारी जुटेका थिए । उनीहरूले जतिसुकै चोचोमोचो गरे पनि पीडा कम भएको थिएन । काँडो बिझ्दा त शरीरमा छउँन्जेल खपिनसक्नु हुन्छ । त्यसमा मेरो शरीरमा त टुइन्च मोर्टारको छर्रा गडेको थियो । न बाँच्न दिन्थ्यो न त सजिलै मर्न नै ।
त्यस घरमा एक्कासी एक पुरुष र एक नारी आए । उनीहरूले डाक्टरी पोशाक पहिरेका थिए । सरासर म नजिक आए ।
‘हामी सहाराविहिनको प्राथमिक उपचार गर्दै हिँड्दै छौँ । तपैँको शरीरभरि छर्रा छ रे । हामी निकाल्दिन्छौँ । तपैँ घोप्टो पर्नुस् त ।’
नारी स्वर सुनियो । म केही बोलिनँ । उनीहरूले भने बमोजिम गरिदिएँ । कहाँकहाँ सुई हानेँ । कतिबेर लट्याए । केही थाहा पाइनँ । ती हाम्रा समूहका थिए कि सरकारी थिए ? वा कुनै निरपेक्ष स्वास्थ्य स्वयम्सेवक थिए ? वा त्यही ठिटो कमान्डरले खटाएको पो हो कि ? मनमा अनेक तर्कना आए ।
उठेर बसेँ । शरीर भरि व्यान्डेज थियो । एक झोला ओखती र पुर्जा थियो । मास्तिर ओखतीको नाम थियो । तल्तिर लेखेको थियो– हामी माथि शंका नगर्नू । दिएको औषधी नियमित खानू । थप सेवा चाहिए हामी आउँछौँ । वरपरका मान्छेलाई आफूलाई चाहिएको कुरा भन्नू । सबै कुरा पूरा हुन्छ । ढुक्कले आराम गर्नू ।
०००
२०७८–०६–०३
५. शत्रुप्रेम–५
‘गाउँले दाजुभाइ, मलाई कसले सहयोग पु¥याउँदै छ ? यी थरीथरीका पोशाक र श्रृङ्गारका साधन कसले पठाउँदै छ, हँ ?’
एक एक गर्दै मेरो नाममा आएका समानहरू देखाउँदै मैले सोधेको प्रश्नको उत्तर दिनुको साटो सबैले टाउको निहु¥याएका थिए । मानौँ उनीहरू मेरो काम बिगारेका कारिन्दा हुन्, म हाकिम हुँ । निकैबेरको गलफती पछि पनि स्पष्ट जवाफ आएन । नयाँ कपडा मेरै सेवामा तैनाथ युवतीहरूलाई बाँडिदिएँ ।
घाइते छोरीलाई आमाले सेवा गरेजस्तो सेवा पाएको थिएँ । म आफ्नै घरमा छु जस्तो अनुभूत गरिरहेकी थिएँ । आफ्ना सहयात्री साथीहरूको धमिलो स्मृति मात्रै मनमा थियो । खालि मनमा उही ठिटो कमान्डरको गम्भीर मुहार मनमा नाच्न आउँथ्यो ।
आफू तन्दुरस्त भएको अनुभव हुँदै थियो । धेरै दिन बस्नु खतरा मोल्नु हो भन्ने सोचेर आफ्नो कम्ब्याट ड्रेस पोको पारी हिँड्न लागेकी थिएँ ।
‘म्याम, सबै सामान पठाएको र उपचारको व्यवस्था गरेको एक जना हाकिम सरले हो । बेलाबेलामा उहाँ यता आइरनुहुन्छ । हजुर्को खबर बुझिरनु हुन्छ । कुनै कमजोरी नरहोस् भनेर खबरदारी गरिरनुहुन्छ ।’ पुरुष आवाज सुनेर टक्क अडिएँ ।
‘हो, त्यै सरले तपैँलाई जङ्गलाँ बचाएको रे । नत्र अरू सिपाहीले अचार बनाम्थे रे ।’
स्त्री स्वर रोकिना साथ एक प्रौढ स्वर सुनिएको थियो, ‘तिन्ले नानीलाई पिरेम गर्छन् जस्तो छ । मयापिरेमले शत्रुलाई मित्रुमा बदल्ने तागत राख्छ रे । कतै सेना र माओबादी बीच यस्तै पिरेम भएर शान्ति आइदिए कस्तो काइदा हुन्थ्यो ।’
जवाफ फर्काउँदै मेरा पाइला अघि बढेका थिए, ‘मेरो मायाको सागर विशाल र गहिरो छ । म संसारलाई माया गर्न हिँडेकी हुँ । शत्रु पक्षको यत्ति धेरै मायाका लागि आभारी छु । मेरो पनि उत्तिकै गहिरो माया छ भनी सुनाइदिनू ।’
२०७८–०६–०४
मो.नं. ९८४२८२९२०६
उदयपुर, बेलका–२, सिद्धार्थटोल, गल्फडिया ।
nandalalacharya@gmail.com
