लघुकथा– पारपाचुके –नन्दलाल आचार्य

लघुकथा– पारपाचुके –नन्दलाल आचार्य

‘म नयाँ अपाङ्गलाई सजिलो हुने नयाँ जुत्ता हेराउनुस् त, साहुनी ? त्यो पनि एकदमै सस्तो । गुणस्तर मजस्तै बेकामे भए पनि चल्छ ।’ तिमीले सोधेको सवालको जवाफमा साहुनी बोलेकी थिइन्; ‘यो सपाङ्गको पसल हो । यस गौशालामा अपाङ्गका लागि जुत्ता बनाउने ठाउँ उत्ता तल्तिर पर्छ ।’ ‘मान्छे म जे भए पनि जुत्ता चैँ सपाङ्ग नै चाहियो । म जन्मजात हैन; भरखरै प्यारालाइलिसको सिकार भएको हुँ ।’ तिम्रो उत्तरमा अलमलिएकी साहुनीलाई विश्वास दिलाउन एकै चोटि तिमीले मलाई न्यानो स्पर्श दिँदै भनेका थियौ; ‘मलाई यही चाहियो । मेरा गोडामा सुहाउने पुरानो डिजाइनको जुत्ता यही हो ।’ यसरी म सदाको लागि तिम्री भएकी थिएँ । मलाई लगाउनासाथ धोका दिने पुरानो जुत्ता त्यागेका थियौ । मैले पनि भरमग्दुर साथ दिएकी थिएँ । बदलामा तिमीबाट उस्तै प्रेम भेटेकी थिएँ । यसरी म २०७५ कार्तिक १० गतेदेखि केवल तिम्री मात्रै भएकी थिएँ । त्यसबेला तिमी भर्खरै जन्मेका पाडापाडीजस्तो बाङ्गा खुट्टा टेक्थ्यौ । लौराको सहाराबिना एक डेग पनि हिँड्ने आँट गर्दैनथ्यौ । त्यसै बेलादेखि तिमीले मलाई भएभरको मायाप्रिति लगाएका थियौ । पाँच सयमै मलाई आफ्नो बनाउन पाएकोमा मख्ख थियौ । सुरुआतमा म तिमीसँग खुशी थिइनँ । विस्तारै तिम्रो निश्चल प्रेमसामु पग्लिएँ र तिम्रो मोहजालमा फँस्न पुगेँ । म फाट्न लागेकी थिएँ । एकपटक तिम्री गृहमन्त्रीले गोलबजार नगरपालिकाको फोहर बोक्ने ट्रकमा फाल्दिन् । थाहा पाएर तिमीले हत्त न पत्त उठाएर ल्यायौ र बजार लगी मर्मत गरेर दुरुस्त पा¥यौ । अब म तिम्रो मर्निङ वाककी सहेली मात्रै रहेँ । साथ दिँदादिँदै सोलको पिँधमै प्वाल परेर बुढी औँला बाहिर जमिनमा पर्ने अवस्था आयो । तिमी शङ्कालु बन्दै थियौ । अर्को खुट्टामा समेत प्वाल परेछ । यद्यपि तिमी अझै मलाई प्रेम गर्न खोजिरहेछौ । कसैले तिमीलाई भन्न सक्छ; ‘फट्लाहा जुत्ता पिनैबाला मास्टर्वा बच्चा सभक कथी पढेतै । फटलाहा बाते सुनेतै ।’ फाटेको जुत्ता लगाउने शिक्षकले फाटेकै कुरा पढाउँछ भनेर कसैले खिसिटिउरी गरेको सुन्नु प¥यो भने मलाई जिउँदै मरेको दिन हुन्छ । तसर्थ भो प्रभु भो । मेरै कारण तिम्रो अपमान मलाई सह्य छैन । मलाई अब घृणा चाहियो । तिम्रो अतिशय प्रेमबाट मुक्ति चाहियो । तिमीबाट पारपाचुके चाहियो । २०७८–०६–०६ उदयपुर । Laxmi Rijal