सुधारमाथि पुनः सुधार गरिएको लघुकथा– सरी बाबा
–नन्दलाल आचार्य
नमस्कारदेखि सरीसम्म
ंंंंंंंंंंंं
नमस्कार ! लु जा भनेर मैले त मलाई नै छोएको तर सामान्य प्रसङ्गको बालमनोविज्ञानमा आधारित कथा पो यहाँ राख्ने हिम्मत गरेँ । आफ्नै शब्द अरूका मुखारबिन्दबाट सुन्ने रहरले कुत्कुत्यायो । प्रशारण हुने पालो पाउन गाह्रो हुँदो रहेछ । लघुकथाप्रेमी मित्रहरू ! भुल भएको भए सरी !!!
ंंंंंंंंंंंं
लघुकथा– सरी बाबा
–नन्दलाल आचार्य
‘यस मच्छडलाई एकै झापडमा तीनत्रिलोक चौध भुवन देखाइदेऊ त, नानी ।’ देब्रे पाखुरामा बसेर मस्तले खुन चुसिरहेको मच्छड देखाउँदै पीडामिश्रित स्वरमा ८ वर्षे सानी छोरीलाई भनेको थिएँ ।
त्यसलाई धपाउन मसँग सामथ्र्य थियो तर ज्यान लिन छँदै थिएन । कारण मेरो दाहिने हात चल्दैनथ्यो । म त्यसलाई त्यत्तिखेरै थिलिपितिली पार्न चाहन्थेँ । बरोबर त्यसले दिने गरेको पीडा मलाई असह्य थियो । एक ध्यानले काम गर्न बाधा गरिरहेको थियो । म धुरुधुरु रुन मात्रै सकेको थिइनँ ।
‘त्यसले मलाई पीडा दिँदा हुने मैले बदला लिँदा किन नहुने ?’ मनले मनसँग नै प्रश्न गरिरहेको थियो ।
मच्छड खुन चुसेर अघाइसक्न लागेको थियो । म दाह्रा किटेर सहने शक्ति बटुलिरहेको थिएँ । सानी मच्छडको मस्त र मेरो त्रस्त क्षण नियालिरहेकी थिइन् । त्यस राक्षसलाई ठहरै पार्न पनि केको आइतबार पर्खेको होला भन्दै थिएँ म । उनले एक्कासी जोडले ‘फूऽऽऽ’ गरिन् । मच्छड उडेर अलप भयो ।
मेरो कन्पारो तातेर आयो । झपार्ने मन भयो तर मनको आक्रोश दबाएर विस्तारै सोधेँ; ‘यो तिमीले के गरेकी सानी ?’
अवाक् पार्ने गरी उनले भनेकी थिइन्, ‘बुद्धवाणीको उदाहरण दिँदै हजुरले नै अस्ति नै भन्या हैन ? भरसक कुनै जीवजनावरको ज्यान लिँदै नलिनू भनेर !’
२०७८–०६–०७ उदयपुर । हाल– गोलबजार, सिरहा ।
–नन्दलाल आचार्य
‘यस मच्छडलाई एकै झापडमा तीनत्रिलोक चौध भुवन देखाइदेऊ त, नानी ।
’ देब्रे पाखुरामा
बसेर मस्तले खुन चुसिरहेको मच्छड देखाउँदै पीडामिश्रित स्वरमा ८ वर्षे सानी छोरीलाई
भनेको थिएँ ।
त्यसलाई धपाउन मसँग सामथ्र्य थियो तर ज्यान लिन छँदै थिएन । कारण मेरो
दाहिने हात चल्दैनथ्यो । म त्यसलाई त्यत्तिखेरै थिलिपितिली पार्न चाहन्थेँ । बरोबर
त्यसले दिएको र दिने पीडा मलाई असह्य थियो । म धुरुधुरु रुन मात्रै सकेको थिइनँ ।
‘त्यसले मलाई पीडा दिँदा हुने मैले बदला लिँदा किन नहुने ?’ मनले मनसँग नै प्रश्न
गरिरहेको थियो ।
‘मान गर्नेलाई मान गर्नु कर्तव्य हो । अपमान गर्नेलाई मान दिनैपर्छ
भन्ने कहीँ लेखेको छैन । हामी सुखका हिमायती हौ । यद्यपि जानीजानी दुःखको समुद्रमा
हेलिन विल्कुलै चाहनौँ ।’ म मनोविनोदमै मख्ख हुने प्रयासमा थिएँ ।
मच्छड खुन चुसेर
अघाइसक्न लागेको थियो । म दाह्रा किटेर सहन शक्ति बटुलिरहेको थिएँ । सानी मच्छडको
मस्त र मेरो त्रस्त क्षण नियालिरहेकी थिइन् ।
मेरै करबलले उनले हात बढाउनुको सट्टा
मुन्टो नजिकै ल्याइन् । मन्त्र जपेजस्तो गरिन् । त्यस राक्षसलाई ठहरै पार्न पनि
केको आइतबार पर्खेको होला भन्दै थिएँ म । उनले छोटो समयमै जोडले ‘फू’ गरिन् । मच्छड
उडेर अलप भयो । त्यसैसँग मेरो चाहना समेत धुलिसात भयो ।
मेरो कन्पारो तातेर आयो ।
झपार्ने मन भयो तर बाबा हुनुको नाताले संयमित हुनु मेरो वाध्यता थियो ।
मनको आक्रोश
दबाएर विस्तारै सोधेको थिएँ; ‘यो तिमीले के गरेकी सानी ?’
‘हजुरले नै अस्ति नै
भन्या हैन ? भरसक कुनै जीवजनावरको ज्यान लिँदै नलिनू भनेर । बुद्धका सन्तति भएर
कसैलाई विपत्तिमा पार्नुहुन्न भनेर ।’ अगाडि उनको बोली सुनिएको थियो; ‘त्यसैले होला
। कताबाट एक झोक्का हावा आयो र खुन चुस्दै गरेको मच्छड उडाइदियो । म त मार्नै
लागेकी थिएँ । अनर्थ घटना हुनबाट जोगियो । सरी बाबा ?’
२०७८–०६–०७ गोलबजार, सिरहा ।
Laxmi Rijal
No comments:
Post a Comment