लघुकथा– शत्रुप्रेम -नन्दलाल आचार्य

लघुकथा– शत्रुप्रेम -नन्दलाल आचार्य

‘केटी रै‘छेस् । प्राणदान भो । भागी हाल् ।’ विपक्षी बन्दुकधारीले भनेका कुरा सुनेर आश्चर्यमा परेकी थिएँ । दोहोरो भिडन्त थामिएको थियो । बमको आवाज र बारुदको गन्ध आउन बन्द भएको थियो । पाखाभरि विपक्षी बन्दुकधारी मात्रै थिए । मेरा माओवादी सहयोद्धाहरूको अत्तोपत्तो थिएन । म घाइते अवस्थामा मृत्युसँग जुध्दै थिएँ । हिँड्न खोजेँ । सकिनँ । छिटो भाग् भन्दै थियो । ऊ गम्भीर थियो । ‘अहिले अरू साथी आए घाइते भन्दैनन् । तेरो सतित्व लुट्न सक्छन् । मरे छाड्दिन्छन् । बाँचिरहे गोली ठोकिदिन्छन् । भिडन्तमा मृत्यु भएको छापामार भेटियो भन्ने रिपोर्ट तयार पार्छन् ।’ उसको कुराले मनमा आँधी चल्यो । विपक्षी बन्दुकधारीहरू घाइते र लास खोज्दै थिए । हिँड्न खोजेँ । घस्रेर अलिक अघि बढेँ । उनीहरूले नै प्रहार गरेको टुइन्च मोर्टारको छर्राले छिद्र बनाएको शरीर मरिकाटे घिस्याउन सकिनँ । ‘चाँडो भाग् न भन्या । मेरो आँखासामु तेरो व्रmन्दन सुन्न सक्तिनँ भन्या ।’ उसको कुरोले मन पग्ल्यो । अघि बढ्न न्वारानदेखिको बल झिकेँ । हार खाएँ । तत्कालै भनेकी थिएँ, ‘दाजु्, म अघि बढ्न सक्तिनँ । तागत हरायो । तिम्रा साथीले नभेट्तै मलाई तात्तातो गोली खुवाऊ । म तिम्रो ऋणी हुन्छु ।’ ‘तेरो व्रmन्दन सुन्न नसक्नेले तेरो मृत्यु कसरी हेर्न सक्छु । त्यो पनि आफ्नै हातले ।’ उसको कुरा सुनेर म मरेतुल्य भएकी थिएँ । ‘उसो भए एउटा हतियार देऊ न त । म आफैँ काम तमाम गर्छु ।’ उसले टाउको हल्लाएर अस्वीकृत जनायो । मैले प्रश्न राखेँ, ‘मलाई किन जोगायौ ?’ ‘तेरो साथीले मलाई र मेरा साथीले तँलाई बाँकी छाडेछन् भने अवश्य हाम्रो भेट हुने छ । त्यसैबेला सप्पै कुरा बताम्ला । उदयपुर, बेलका–२, सिद्धार्थटोल, गल्फडिया । (साभार– २०७७ माघ महिनाको शब्दाङ्कुर साहित्यिक मासिक पत्रिका ।)