लघुकथा- झट्केलो छोरो - लक्ष्मी रिजाल

(बयालीसौँ हप्ताको प्रतियोगी लघुकथा) लघुकथा- झट्केलो छोरो - लक्ष्मी रिजाल

"दस वर्षपछि पनि कुच्चिएको अनुहार देखाउन रित्तो हात के आएको त ?" बखतबहादुरले पहिलेकै रवाफ दोहर्यायो तर यस पटक भने मतानेले गहभरि आँसु पारेन । बरु उसको मन बखतबहादुरको टिठलाग्दो अवस्था देखेर मुस्कुरायो । "निर्लज्ज भतुवा; अर्धनग्न शरीरमा गाग्रो फुटाएर भागिथिस् । त्यस्तै रूपमा फेरि के बिगार गर्न आइस् ?" बखतबहादुरले अर्को वाण चलाउँदा पनि मताने मूर्ति भइरह्यो । "नैनसिंह पुलामी संसारलाई खुशी तुल्याउने छोरो जन्माएँ भनेर नाक घोक्य्राउँथ्यो । ऊ त बेला नपुगीकनै मास छर्न गयो । तेरी आमालाई गृहलक्ष्मी बनाएथेँ । तैंले सुइकुच्चा ठोकेपछि तेरै नाम जप्दै पागल भएकी कता गएर मरी !" विगत सम्झँदै बखतबहादुरले इतिवृति बताउँदा भने मतानेका आँखा रसाए । "आमा नै नभएपछि कुन मुखले यस सिकुवामा टुसुक्क बस्छ ए भातका काल । जुन बाटो आएको थिइस्, त्यही बाटो मुन्टी !" बखतबहादुरले तल्लो स्तरमा उत्रेर शब्द छादेको सुनेर मताने रातोपिरो भयो । तत्कालै मताने शरीरका थोत्रा कपडा फुकालेर नाङ्गेझार भयो । थोत्रे बोराबाट नयाँ झोला निकाल्यो र सुटबुट लगायो । अब ऊ राजकुमारजस्तो देखियो । पच्चीस हजारको बिटो बखतबहादुरतिर हुइक्याइदियो र भन्यो- एक समय दुई गाँस खान दियौ । मेरी आमाको पोइ बन्यौ । आजदेखि हिसाब चुक्ता !" मतानेले सिठी बजायो । चिल्लो कार देखा पर्यो । मताने कारभित्र पस्यो । "छोरा, दबाई गरेर मलाई निको पारिस् । अब तेरो सौतेनी बाउसँग पुनर्मिलन गराईदे । तँलाई धर्म हुने छ बाबू ।" आमाको आँखामा छचल्किएका आँसुले मतानेको क्रोधाग्नि शान्त हुँदै गयो । २०८०-०४-०५ कञ्चनरूप १२, रूपनगर, सप्तरी ।