२०७८ कार्तिक १८ गते पुण्य कार्की सरले सञ्चालन गर्ने लघुकथा लाइभ वाचन–१६ मा वाचनका निम्ति लेखिएको रचना–
लघुकथा– लक्ष्मी–सरस्वती स्मरण
–नन्दलाल आचार्य
‘भैलिनी आइन् आँगन; घुमीघुमी नाच
सधैँ आउँछ आठ बजे लघुकथा वाचन ।
फूलैफूलको सुभाषले मनै अघाउला
हाँसीखुशी चाड माने श्री भित्र्याउँला ।
हे औँसी बार गाई तिहार भैलो ।’
आँगनभरि भैलिनीहरू नाच्दैगाउँदै रमाइलो गरेको देखेर उनीहरूको ध्यान खिच्न मैले पनि भट्याएको थिएँ;
‘नानीहरू आएछौ; धेरै बेर भैलिनी गाएछौ
घोक्रो पनि सुक्यो; आखिर के नै पाएछौ ।
बरु देओ आसिक; धनधान्य भइरहोस्
सधैँ यस्तै नाच्ने–हाँस्ने दिन आइरहोस् ।
हे औँसी बार गाई तिहार भैलो ।’
मेरो आशय बुझेर उनीहरूले आसिक दिँदा भनेका थिए;
‘लक्ष्मी जयन्तीको यस पुनित घडीमा
धनसँगै बस्न यहाँ मनले समेत पाओस् ।
देउसेभैलेले दिएको आसिक लागिरहोस्
सदा सर्वदा यस घरबाट साहित्य जन्मिरहोस् ।
हे औँसी बार गाई तिहार भैलो ।
दिएको दक्षिणामध्ये उनीहरूले फूलको थुँगा र सेलरोटी मात्रै उठाएका थिए । अरू सबै आफ्नै काममा लगाउन आग्रह गरेका थिए । साँच्चै गज्जवले रमाएका थिए ।
उनीहरू जाँदाजाँदै सुनिएको थियो; ‘हामी आयौँ; पर्व मनायौँ; खुशी मन लिएर फर्कियाँै । फेरिफेरि आउन पाइयोस् । हरेकको मनमा अमनचयनले वास गरोस् । लक्ष्मीका मात्रै हैन सरस्वती भोका पनि बनियोस् । हरेक वर्ष घरघरबाट साहित्य फुलोस् र फलिरहोस् ।’
उनीहरू विदा हुनासाथ बाले मलाई हकादै सोध्नुभएको थियो; ‘पैसो चाइन्जो कम दिइस् क्यारे नलिई गए । क्या हो केटा । देउसीभैली गाएको पनि अर्कैअर्कै गाउँथे ।’
‘यिनरू रमाउन निस्केका हुन्, कमाउन होइन । हामीले देको फूल र खानेकुरा लिए त । आसिक दिइहाले ।’ मेरा कुरा सुनेर बा नाकनिक गर्न थाल्नुभयो ।
मैले पुनः भनेको थिएँ; ‘यत्तिमै उनरू सन्तुष्ट छन् । हामेरूले पनि सन्तोक गर्नुपर्छ ।’
वास्तवमा उनीहरू सांस्कृतिक पर्वसँगै महाकविको स्मरण गर्दै हिँडेका थिए ।
२०७८–०७–१४ सिद्धार्थटोल, उदयपुर ।
No comments:
Post a Comment