१९ ओँ चरणमा विजेता लघुकथा उपाय -लक्ष्मी रिजाल

प्रतियोगी लघुकथा

उपाय
-लक्ष्मी रिजाल

"आमा गइन् खेतमा बाबा गए मन्दिर
कर्म ठूलो या धर्म अहिले म भन्दिनँ ।"

लखनलालले गाएको धोद्रे स्वर सुनेर मैले आँखा खोल्नु परेको थियो । पहिले उनलाई पढेलेखेको युवाका रूपमा सम्मान गर्थे गाउँलेहरू । अहिले दिमागको एउटा नटबल्टु ढिला भएको ठिटो सम्झेर अपमान गर्न समेत पछि पर्दैनथे । उनी बोल्दा होस् कि खोक्दा कविता नै ओकल्न पाए हुन्थ्यो भन्ठान्थे ।
उनी सबैका कुरा बुझ्थे । अरूकै चिन्तामा डुबिरहन्थे । अरूको भलो सोचे पनि उनको भलो सोच्नेहरू बिरलै थिए । यस्तो विषम परिस्थितिलाई समेत उनले आफ्नो उपहार सम्झेका थिए ।

"आँखा चिम्ली बसेर हात बाँधी रहेर
पूरा हुन्न कर्तव्य गुफा बासी भएर ।"

म चुपचाप बसेको देखेर उनले भनेको कविताको प्रत्युत्तरमा मेरो मुख खुलेको थियो- "म अक्रिय ध्यानमा थिएँ । निर्विचार मनोदशामा पुग्नै लागेको थिएँ । हजुरको आवाजले पुनः विचारको तहमा फर्केँ । यो सब गुफा पस्न हैन तन र मन दुबैको अवस्था सपार्न हो ।"

केहीबेरमै मेरा बाबा मन्दिरबाट फर्कनुभयो । हामी दुबैलाई निधारमा टीका लगाइदिनुभयो । हातहातमा प्रसाद थम्याइदिनुभयो । र; भन्नुभयो: " श्रीकृष्णमा मन लगाएस् । उनैले कल्याण गर्छन् । पोल्टाभरि धर्म हात लाग्छ ।°

बाबाका कुरालाई लखनलालले नाकनिक गरेर हावामा उडाएका थिए । त्यसै बखत यामानको घाँसको भारी लिएर आमा आइपुग्नुभएको थियो । उनले आमाका गोडा ढोगेका थिए । पसिनाले लत्पतिएको शरीर चाँडै ओभाओस् भनी हाते पङ्खाले आमालाई हम्केका थिए । र; भट्याएका थिए-

"मेरा लागि यी आमा धर्मकी हुन् पुजारी
सलाम ठोक्छु सदा आफ्ना गोडा बजारी ।
कर्तव्य नै धर्म हो मन्दिर जानु होइन
आफू मात्रै हाँसेर पुण्यधाम पाइन्न ।"

लखनलालको मुखबाट धर्म आर्जनको उपाय सुनेर बाबाको निधार खुम्चेको थियो । आमाका फुस्रा ओठमा भने मन्द मुस्कान नाचिरहेको प्रष्ट देखिन्थ्यो ।

+++ https://www.facebook.com/groups/sahityapost/permalink/1195019570964211/