लघुकथा– मालामाल –नन्दलाल आचार्य

लघुकथा– मालामाल

–नन्दलाल आचार्य

‘आजै र अहिल्यै निर्णय गरौँ ।’ विद्यालयको टिफिनको समयमा शिक्षक रामनाथले भने ।

‘जाबो डेढदुई लाखमा बच्चाहरूको जीवन साट्न सकिन्न ।’ अभित चौधरीले पनि घुमाउरो भाषामा रामनाथकै कुरामा ल्याप्चे लगाए ।

‘बच्चाहरू त तातोचिसो खान माहिर छन् । हामी चाहिँ पाकेर प्यात्त हुन आँट्यौँ ।’ रामनाथले आफ्नो स्वार्थको पोको असरल्ल पारे ।

कुरा सुनिरहेका प्रधानाध्यापकले बीचमै भने; ‘हामी आफ्नो कि बच्चाको स्वार्थको कुरा गर्दै छौँ ?’

‘यसमा सबैको स्वार्थ मिसिएको छ ।’ रामनाथले नै प्वाक्कै मुख खोले ।

‘तपाईंहरू कक्षामा पस्नुहुन्छ र लाभ हात पार्नुहुन्छ । म बाहिरफेरो नजर लगाउँछु, मलाई खै लाभ ?’ यस पटक भने प्रधानाध्यापकले ठूलै मुख बाए ।

‘निर्णय मात्रै गर्नुस्; तपाईं अझै मालामालमा पर्नु भएन भने दुबै कान काटेर पातमा राखिदिन्छु ।’ उनै रामनाथले कुरा झिके ।

प्रधानाध्यापकको अनुहारबाट कुटिल मुस्कान छरियो किनभने हिजै मात्र इलेट्रिकल पसलको प्रोपराइटरले भनेको सम्झिए– हेडसर, स्कुलको लागि गर्मी भगाउने सामान खरिद गर्नुस् । २५ प्रतिशन कमिशनले तपाईंको पकेट पुक्क बनाइदिन्छु ।

२०८०–०२–१७ सिद्धार्थटोल, उदयपुर ।