लघुकथा : झोले डाक्टरको उपचार नन्दलाल आचार्य

 लघुकथा : झोले डाक्टरको उपचार 

नन्दलाल आचार्य 

मलाई लिएर सोध्दै र खोज्दै एम्बुलेन्स दशगजा पारिको गाँउ पुग्यो । त्यहाँ मान्छेको ठूलो भीड थियो । बिरामीहरु कोही खोच्याउथे, कोही मझै हात कुपो्र पारे्र र खुट्टा परपर पारेर हिँडथे । कोही सुद्धी हराएको कुरा गर्थे । कोही अन्य बिमारले अलासतलास थिए । एकजना त मुरच्छा नै परेका भेटिए । 

तिनीहरुको दुर्दशा हेरेर मैले आफ्नो पीडा ठूलो हैन् भन्ने ठान्न पुगेँ । जाँच्ने ठाँउ पनि फोहरै थियो । डालामा औषधी राखिएको थियो । बिरामीका सहयोगीहरु लाइनमा थिए । आफ्नो पालोमा आफ्ना बिरामीलाई डाक्टर नजिक लान्थे । डाक्टर बिरामीको हालत हेर्थे । दबाई लेख्थे र पठाईदिन्थे । 

जति टाढा गए पनि र जति जिज्ञासा भए पनि डाक्टर मुस्किलले दुई मिनेट मात्र दिन्थे । दबाईलाई पैसा लागे पनि जाँच भने निः शुल्क थियो । तिनकै कम्पाउन्डरले एक सुद्धी हराएकी बज्यैलाई सुई लगाउनका लागि सारी तल सार्न लगाए । न त उनले कुरो बुझिन् न उनको सहयोगीले नै कुरो बुझ्यो । हडबडमा यस्तै हुन्छ भन्दै उसले सारी बाहिरबाट नै सुई लगाइदियो । बुढी चिच्याउन थालिन्, ऊ भने अन्य काममा लाग्यो ।

 त्यहाँको उपचार पद्धति नै अध्यारोमा वाण चलाउने खालको थियो । उपचार नै नगरी सुइकुच्चा ठोक्ने मेरो मनसायमा सहमति जनाउदै श्रीमती लक्ष्मीले भनिन्– यस्ता झोले डाक्टरहरुको भरले पैसा त जोगिन्छ तर ज्यान नै जोखिममा पर्छ ।